سام پون ، درامر آنتونی ژنووسی ، جاکیم هارت و جیان پرز در خیابان آواز خواندن .متیو مورفی فیلم بزرگسالان جان کارنی ، نویسنده ، کارگردان درباره دهه 1980 بچه های دوبلینی که راه خود را برای آزادی شخصی تکان می دادند ، در سال 2016 اکران شد و کمتر از چهار سال بعد ، این یک نمایش موزیکال خارج از برادوی است. این باید یک رکورد سرعت زمین برای تطبیق یک ویژگی از صفحه به مرحله دیگر باشد. بر اساس خاموش و ناامید کننده است خیابان آواز خواندن با این حال ، در کارگاه تئاتر نیویورک ، تیم خلاق باید بیشتر طول می کشید ، بیشتر شکست می خورد و از اشتباهات خود درس می گرفت. بیشتر آنچه در این فیلم تازه و جذاب است (که به طرز شاد فرمولی) در یک قاب نمایشی سربی گم شده است که محیط ، شخصیت و موسیقی را از هر گونه تنش و جذابیت فرو می ریزد.
در به تصویر کشیدن یک گروه خوش رنگ از محرومان ایرلندی که به شکل دلفریب تشکیل باند می دهند ، آهنگ های آنها را در اتاق خواب ها و گاراژها تمرین می کنند و سپس در نمایشگاه بزرگ بنا می کنند ، فیلم مزایای قابل توجهی دارد. اول ، شما می توانید نوجوانان واقعی را با شکوه و عظمت ناخوشایند خود انتخاب کنید ، نه یک بازیگر که کمی بیش از حد پیر شده اند و خیلی جلا دارند تا کاملاً قانع کننده باشند. فیلم همچنین دوره و کلاس را با کارایی بیشتری نسبت به کتاب بدون تمرکز Enda Walsh به تصویر می کشد. در فیلم اصلی ، معضلات مالی خانوادگی کانور را از طبقه متوسط مجبور می کند که از مدرسه خصوصی شیک به م institutionسسه ای بد طبقه و طبقه کارگر که توسط برادران مسیحی اداره می شود ، منتقل شود. درگیری و قلدری در آنجا - به همان اندازه کشیش های متجاوز - توسط دانشجویان ، اوضاع کانور را یک جنبه وحشیانه و طبقاتی به حساب می آورد. اما والش و کارگردان ربکا تایچمن از امکانات رذیلانه و ناپسند دوری می کنند ، در نتیجه وضعیت جدید کانور صرفاً ناخوشایند است و کابوس نیست.
وقتی کونور (برنوک اوکانر) جاسوسی رافینای جوان و زیبا (زارا دولین) می کند ، در گوشه ای از عینک آفتابی ایستاده و ظاهری غیرقابل احترام دارد ، داستان واقعاً به چرخ دنده ها می خورد. او بلافاصله مورد ضرب و شتم قرار گرفت ، آنچه را که هر پسر خونسرد در سال 1982 انجام می دهد انجام می دهد: او به او می گوید گروهش در حال فیلمبرداری یک موزیک ویدیو است و آیا او دوست دارد در آن حضور داشته باشد؟ البته او اکنون باید برای تشکیل گروه شتاب بزند. باز هم ، روند جذب نوازندگان آماتور عجیب و غریب و پیروز در فیلم بود. در اینجا ، مکانیکی است ، والش نتواند اعضای باند را فراتر از حقه های تنبل تفکیک کند: یکی سبیل دارد ، دیگری سبیل می خواهد ، دیگری می خواهد شبیه طوطی باشد. در مقایسه ، تکه های خرد کردن گیتار در مدرسه سنگ عملا چخویان بودند. برادر سوخته ، آگورافوبیک کانور ، برندان (گاس هالپر) به چهره ای کاملاً سرحال روی صحنه نزدیک می شود و او فینال بزرگ و کلیسایی را بدست می آورد ، اما به نظر می رسد یک فکر بعدی است. Devlin دارای کاریزمای فراوان و ویبراتوی دوست داشتنی است که کیت بوش را به ذهن متبادر می کند ، اما او ، مانند همه ، تحت شوخی های خنده آور والش مبهم است (حفاری های مکرر درباره نمایشنامه نویس ایرلندی John Millington Synge که به هیچ جا نمی رسد).
این ترانه ها توسط گری کلارک و کارنی ، اعداد اصلی هستند که هوشمندانه پاپ سنگین مصنوعی و موج جدید دهه 80 را هدایت می کنند و به نظر می رسد گروه بازیگران به خاطر خود از پارازیت لذت می برند. بخشهای کنسرت ، همراه با ضرب و شتم سازهای خود ، یا تظاهر کردن و تظاهر برای دوربین ، لذت بخش است. اما درمورد آن عناصر موسیقی-ویدئویی: مدیر گروه ، دارن (ماکس ویلیام بارتوس) مدیر فیلمبرداری اصلی است و با رافینا و پسران فیلم های کم هزینه ترین فیلم را تنظیم می کند. طراح صحنه ، باب کراولی ، یک صفحه بزرگ در بالای صحنه قرار داده است که روی آن تصویر بزرگی از دریای آزاد (یک تابلوی راهنمای کاملاً صریح فرار) چاپ شده است. به نظر می رسد این صفحه فضای مهیجی برای پخش مستقیم فیلم یا شاید فیلم های فانتزی است - تصویر امیدوارکننده گروه از خود. به نظر نمی رسد کمبود فیلم در طراحی تولید ، یک انتخاب لنگ و ضد خلاف باشد.
اما پس از آن ، رویکرد کلی Taichman به داستان به طور ناامیدکننده ای مردد است. به جای اینکه رئالیسم نمایشی را انتخاب کنید بیلی الیوت یا جهان سازی تلطیف شده از بیداری بهاری ، او به دنبال یک زیبایی شناسی ارائه شده محروم است. بازیگران به عنوان نوازنده دو برابر می شوند و وقتی در صحنه نیستند از كنار تماشا می كنند. برای تسکین کام کسل کننده و لجن دار به سختی قطعه یا نشانه های بصری وجود دارد: کاسک سیاه کشیشی ، لباس مدرسه خاکستری ، آن فضای ایستا و خسته کننده دریا در پس زمینه. چنین مینیمالیسم سرپیچی مانند کمبود تخیل و عصب به نظر می رسد.
شاید شما نباید سعی کنید از یک فیلم کاملاً متعارف و عاشقانه ، یک خانه هنری ساختارشکسته ساخت خیابان آواز خواندن . مگر اینکه تهیه کنندگان بخواهند میلیون ها نفر را در یک نسخه پر زرق و برق و تمام رنگی برادوی فرو ببرند - شاید با بازیگران نوجوان و بزرگسالان به عنوان خواننده های فانتزی آینده آنها؟ - این نوع سازش پخته همه را ناامید می کند: کسانی که فیلم را دوست دارند و کسانی که به سادگی موزیکالی را بخواهید که کار کند و شادی به شما منتقل کند. بدون شک کارگاه تئاتر نیویورک گرسنه یک گاو نقدی دیگر برای انتقال به برادوی است ، مانند این یک بار (همچنین یک فیلم کارنی) چند سال پیش این کار را کرد. اما این یک کار عجله با نویسنده کتاب و تیم طراحی اشتباه است. یکی از جذاب ترین آهنگ ها یک راکر آزادی به نام Drive It Like You Stole It است. آنها ممکن است وسیله نقلیه مناسبی را از خط چسبیده باشند ، اما هیچ کس نمی تواند آن را وارد دنده اول کند.
