من از آمتراک 188 جان سالم به در بردم

من یک چیز وسواسی در مورد بلایا دارم.

شوهرم و چند دوست می دانند که من چقدر مجذوب تصادفات هواپیما شده ام. من ساعتها وقت صرف خواندن درباره آنها ، کلیک کردن از صفحات ویکی پدیا به گزارش شورای امنیت ایمنی حمل و نقل ملی کرده ام. هنگامی که من دانشجوی سال اول دبیرستان بودم ، فاجعه شاتل فضایی چلنجر را به عنوان موضوع مقاله انتخاب کردم. من بارها و بارها در مورد حوادث آتش سوزی مانند کلوپ شبانه استیشن یا کلوپ اجتماعی هپی لند مطالعه کرده ام.

نمی دانم چرا من یک فرد بسیار مضطرب هستم ، بنابراین ممکن است مکانیسم دفاعی باشد - درک مسائل باعث ترس آنها می شود. و درک چیزها و توانایی توضیح آنها بخشی از وظیفه من به عنوان خبرنگار است. در ابتدایی ترین سطح خود ، کار من در مورد کنجکاوی و جمع آوری اطلاعات است که سعی می کنیم آنها را به پاسخ تبدیل کنیم.

بنابراین طی روزهایی که آمتراک 188 با من و 242 نفر دیگر که داخل آن نشسته بودند از ریل خود خارج شد ، دیگر نتوانستم فکر کردن درباره آنچه را که اتفاق افتاده متوقف شوم. بعد از استراحت یکی از اولین چیزهایی بود که با صدای بلند گفتم: چطور ممکن است این اتفاق بیفتد؟ مدام آن را در ذهنم تکرار می کنم ، به امید توضیح.

من در ماشین ساکت ، دومین ماشین سواری در قطار نشسته بودم. من نیمه اول این سفر را با کار گذرانده بودم و یک داستان در مورد سفر شهردار بیل دو بلازیو به واشنگتن دی سی پایان دادم. وقتی داستانم را به پایان رساندم ، در مورد دیگری بحث کردم. اما خسته شده بودم. مادربزرگم درست یک روز قبل فوت کرده بود ، و هنگامی که از قطار پیاده شدم جلوتر از من بیدار کردن و خاکسپاری وی بود. من تصمیم گرفتم یک ساعت و نیم آخر وقت استراحت خود را کوتاه کنم و آرام باشم. من به سمت ماشین کافه قدم زدم ، جایی که یک کارمند خوب آمتراک به من گفت که شراب سفید آنها کم است ، بنابراین من یک بطری مینی بوت 6.50 دلاری کابارن ساووینون سفارش دادم ، یک نکته برای او گذاشتم و شراب را به صندلی خود بردم.

پس از حرکت از سمت راست قطار ، در حالی که کل ردیف سمت چپ باز شد ، روی صندلی راهروی سمت چپ قطار نشسته بودم و هیچ کس کنار من نبود. شرابم را از یک لیوان پلاستیکی نوشیدم و روی آیفونم خواندم. من به شوهرم ، اندرو ، پیام دادم تا از او بپرسم که آیا می تواند حدود یک ساعت دیگر وقتی ما به نیوآرک رسیدیم من را سوار کند یا خیر ، و او گفت که وقتی قطار من ساعت 10:10 حرکت می کند ، آنجا خواهد بود.

فیلادلفیا آمد و رفت. دقایقی بعد قطار لرزید. کافی بود نگاهم را بالا ببرم. این کاملاً دقیقاً همان چیزی بود که بود - مثل اینکه خیلی سریع به یک منحنی برخورد می کردیم. اکنون می دانم که این منحنی به سمت چپ بود ، اما آنچه احساس می کردم حرکت قطار به سمت راست است. از صندلی راهروی خودم می دیدم که این اتفاق برای اتومبیل پیش روی ما اتفاق می افتد - اتومبیل کلاس تجاری ، که فقط دو دو فوت با من فاصله دارد ، جایی که بیشتر مرگ ها وجود دارد. آن نوک ماشین را به سمت راست دیدم و هر امیدی که داشتم از سرعت قطار تبخیر شد. اما در همان زمان ذهنم کند شد ، درست مثل اینکه آنها می گویند در یک لحظه اینگونه خواهد شد ، و من کاملاً می دانستم که از خط خارج می شویم. احساس کردم دست انداز فوق العاده ای وجود دارد و چراغ ها خاموش می شوند. تلفن و فنجان شرابم از دستانم بیرون زد. من در حالی که قطار از طریق مجموعه ای از مسیرها با سرعت بیش از 100 مایل در ساعت عبور می کرد ، از صندلی خود خارج شدم.

تقریباً مثل این بود که توسط یک موج اقیانوس زمین بخورید - احساس سقوط بیش از انتها ، پرت شدن اندام ، جستجوی کورکورانه برای کمک ، هجوم شدید آب آشفته گوش شما را پر می کند. اما آب یا ماسه نرم وجود نداشت ، در عوض فقط فضای خالی و آوار وجود داشت - افراد دیگر ، وسایل آنها ، صندلی هایی که با شدت خشونت سقوط کردند.

من همیشه فکر می کردم که وقتی مردم در نمایش های تلویزیونی اتفاق بدی می افتند ، کلمه نه را فریاد می زنند کمی ملودراماتیک است. اما این همان کاری است که من انجام دادم ، کما اینکه وحشت در صدای من ممکن است برای جلوگیری از حرکت قطار عظیم کافی باشد. به مادربزرگم فکر کردم. فکر می کردم می میرم. سپس فکر کردم که نمی توانم بمیرم ، که نمی توانم خانواده ام را از دست بدهم. فکر کردم به خانه برسم. منتظر احساس خرد شدن شدم ، اما هیچ وقت نیامد.

از تصاویر می دانم که واگن قطار من پس از طی مسافت بسیار دور از مسیرهای ریل ، به سمت راست خود افتاده بود. من در حالی که در سمت راست قطار واقع شده بود اما اکنون کف آن بود استراحت کردم ، تا آن طرف راهرو از جایی که نشسته بودم ، و فکر می کنم معادل چند ردیف جلوتر باشد. دیگر هیچ ردیفی وجود نداشت ، صندلی ها در جعبه فولاد سیاه و سفید مشبک آشفته ای بودند.

سعی کردم نفسم را بگیرم. من وضعیت خودم را حساب کردم. من در زیر یک صندلی واژگون قرار داشتم ، به چیزی فشار آوردم ، مطمئن نیستم که چیست. زنی پشت سر من بود. او پرسید آیا من O.K هستم؟ گفتم بله ، دست و پاهایم را حس می کردم. او به من گفت که من نمی توانم پایم را احساس کنم. من فکر می کنم خراب است شکسته به نظر می رسید کمرم درد می گرفت اما در حال حرکت بودم ، نفس می کشیدم ، خونریزی نمی کردم. من O.K بودم افراد دیگر در اطراف من سعی کردند بفهمند همه کجا هستند. شخصی پاهای من را لمس کرد و پرسید اینها متعلق به چه کسانی هستند. من گفتم من خوبم.

افراد داخل ماشین شروع به غر زدن و گریه برای کمک کردند. یک زن و یک مرد نزدیک من هر دو در زیر آوار گرفتار شده بودند و زن در حالی که فریاد می زد پشت چیزی است ، از کسی التماس می کند که او را بیرون کند. هیچ کس نمی دانست چگونه به او کمک کند. مرد کنار او توضیح داد که نمی تواند او را آزاد کند ، او نیز گیر کرده بود ، اما او پرسید که او به کجا می رود. وی پرسید آیا می تواند دست او را بگیرد.

من از زیر صندلی که مرا به دام انداخته بود ، مرتب شده و با احتیاط ، لرزان ، اطراف آوار و مردم را لرزاندم. یک زن باردار شماره 911 را به همراه چند نفر دیگر در ماشین شماره گیری کرده بود و او با استفاده از GPS خود دقیقاً مکان ما را مشخص کرد. من شروع به جستجوی راهی برای خارج شدن از قطار تاریک و کثیف کردم که فقط توسط تلفن های همراه مردم روشن شده است. من نمی توانستم انتهای واگن قطار را ببینم ، بنابراین درها گزینه ای نبودند. آن دسته از ما که آزاد شده ایم و می توانیم به نوعی حیرت زده حرکت کنیم ، سعی می کنیم بفهمیم چه خبر است و چه چیزی پایین. مردی در مرکز واگن قطار خوابیده بود - چیزی که زمانی سقف آن بوده است. او هنوز زنده بود اما سرش غرق در خون بود.

یادم آمد آتش سوزی هایی را که دیده ام بعد از خطوط ریلی دیگری که در مورد آنها خوانده ام رخ داده اند و ترس از زندگی در تصادف فقط برای خفه شدن در اثر دود را گرفته ام. به نظر می رسید هیچ کس نمی تواند راهی برای نجات پیدا کند. سرانجام متوجه شدم که یک پنجره از بقیه متفاوت است - باز بود. پنجره اضطراری من خودم را به سمت آن در سطح ناهموار رساندم و در سمت منحنی واگن قطار قدم زدم. پنجره بالا بود ، من مجبور شدم کمی از دیوار بالا بروم تا سرم را از آن بیرون بیاورم و تیر باران تاریکی و سنگی را دیدم که در آن برای استراحت آمده بودیم.

فریاد زدم برای کمک. مردی با لباس کار با چراغ قوه صدای مرا شنید و برگشت. گفت کمک می آید. به زودی آژیرهای شنیدم. من از مرد در مورد ارتفاع پنجره بالا پرسیدم ، سعی کردم بفهمم آیا می توانم از بیرون پرش کنم. او حداقل 10 یا 12 فوت به من گفت. وی گفت: اما آتش نشانان در حال آمدن بودند. آنها نردبان دارند. من سرم را در پنجره نگه داشتم و می توانستم مردم بیرون را بشنوم که در مورد تلاش برای بستن برق صحبت می کنند و به مردم هشدار می دهند از سیم دور نشوند. من دود یا آتش دیدم

فریاد کشیدم که یک زن باردار در ماشین است. اما او بیشتر نگران افراد دیگر بود. یکی دیگر از مسافران به من گفت که به کارگران بگوید که از ناحیه سر و کمر آسیب دیده است ، بنابراین من این کار را کردم. به زودی یک آتش نشان به اتومبیل ما رسید. او فوراً دید كه به نردبان احتیاج دارد و برای تهیه یكی رفت.

نردبان را بالای قطار قرار داد ، درست کنار پنجره ، و از آن بالا رفت. من باید تا آن زمان وحشت کرده باشم و احتمالاً داشتم کل وقت بیرون آمدن را غر می زدم ، زیرا او کمی من را گوشزد کرد. او گفت که من به تو نیاز دارم که به حرفهای من گوش کنی. اما پنجره خیلی بلند بود تا بتوانم خودم را از آن بیرون بکشم - حتی با وجود آدرنالین که قدرت بالاتنه را نداشتم.

آقایان ، آتش نشان که بیرون و کنار پنجره مانده بود ، به یک گروه حدوداً چهار نفری که پشت سر من جمع شده بودند ، گفت. شما می خواهید این خانم را تقویت کنید. همه ما می خواهیم یکدیگر را از اینجا تقویت کنیم. همه ما بیرون می رویم

با این کار ، مردان من را بلند کردند. من توانستم یک پایه خود را روی نردبان و سپس پای دیگر را بچرخانم. من بیرون بودم. وقتی از نردبان پایین می آمدم ، می لرزیدم ، کارگران اورژانس پشت سرم بودند تا مطمئن شوند که زمین نخورم.

زن باردار بعدی بود. خیلی آرام بودی متشکرم. تو خیلی عالی بودی ، وقتی ما بیرون بودیم به او گفتم. او بسیار کمک کننده بود ، و من قبلاً احساس کرده بودم که اصلاً کمکی نکرده ام. بعداً من با وزیری صحبت کردم که گفت او نفر بعدی است ، حتی اگر از آتش نشان پرسید آیا می تواند در داخل خانه بماند و مردم را راحت کند. آنها به ماشین ترخیص شده احتیاج داشتند تا بتوانند خود را به مصدومین جدی برسانند. نگاهی به اطراف انداختم و دیدم اتومبیل دیگری با میله ای در آن پیچ خورده است. فکر نمی کنم من تا به حال فلز منقبض ماشین درجه یک را دیده باشم ، یا اگر می دیدم ، نمی فهمیدم که این چیست.

دوباره این سوال را از خودم پرسیدم: چگونه این اتفاق می افتد؟ من با کنایه ای تلخ به داستانی فکر کردم که چند هفته پیش در مورد بودجه کنترل مثبت قطار نوشته بودم ، NTSB بعداً گفت مانع تصادف می شود. خم شدم و سعی کردم نفس عمیق بکشم. زن باردار بعد از اینکه تصویر کاملی از آرامش بود ، شروع به گریه کرد.

گریه نکردم تا بعداً - بعد از عبور از مسیرهای سنگین ، عبور از بالای صخره ها ، از طریق منطقه ای کم درخت و بیرون رفتن به یک خیابان شمال فیلی که تماشاگران آنجا جمع شده بودند و یک ساکن مهربان قبلاً یک مورد آب بیرون آورده بود. برای افرادی که به بلوک او لول می خورند. من وقتی با مادرم با تلفن همراهی که متعلق به مردی ساکت به نام ژن بود تماس گرفتم و گریه نکردم وقتی او جواب نداد. صدای من روی پیام آرام و معتبر است. چیزی شبیه به این بود: اونجا یک حادثه رخ داده. من خوبم. آن خیلی بد است. من به کسی احتیاج دارم که بیاید مرا بیاورد. من خوبم. من نیاز دارم تو با آندرو تماس بگیری و این را به او بگویی. من گریه نکردم وقتی تلفن دیگری را از یک زن صمیمی که سوار ماشین من بود و شوهرم را سوار خط شد وام گرفتم ، درحالی که توضیح می دادم چه اتفاقی افتاده و من کجا هستم تا او بتواند مرا بیاورد ، به ناباوری او گوش می دادم.

این اشک تنها چند ساعت بعد ، پس از آنکه اتوبوس SEPTA من و دیگران - مجروحان در حال راه رفتن - را به بیمارستانی در لبه شهر منتقل کرده بود ، آمد. آنها من را روی ویلچر نشاندند و از من سال كردند كه كجا درد می گیرد (سمت راست پایین پشتم ، پای راستم) ، اگر به سرم ضربه می زدم (نه؟) ، آیا فشار خون من همیشه اینقدر بالا است (بعضی اوقات). آنها مرا به منطقه ای سوار کردند که افرادی را که به اشعه ایکس نیاز داشتند نگه می داشتند.

وقتی منتظر ماندم ، به این فکر کردم که چگونه از یک واگن قطار که در آن افراد دیگر فقط با کبودی و پشت درد کشته یا معلول شده بودند ، بیرون آمده ام. چرا من؟ باید دلیلی داشته باشد. من می توانستم مرده باشم من تقریباً مردم به مادربزرگ و این ایده که او می توانست مراقب من باشد فکر کردم ، احمقانه به نظر می رسد ، و من شروع به گریه کردم.

وقتی مرا به اتاق بیمارستان بستندند ، شوهرم رسید و تلفنش را به من داد تا بتوانم به مردم بفهمانم که من O.K هستم. قبل از اینکه من را برای اشعه ایکس بردارند. من درد داشتم اما اشعه ایکس نشان داد که من چیزی شکسته نشده ام ، و من تعجب کردم که چگونه می توانم اینقدر خوش شانس باشم. وقتی به اتاق بیمارستان برگشتم تلویزیون را روشن کردم و فیلم لاشه ای را که از آن دور شده بودم تماشا کردم. کایرون گفت پنج نفر کشته شده اند. این رقم در نهایت به 8 خواهد رسید. بلافاصله احساس بیماری و تشکر کردم. نمی توانم روی برگردانم می خواستم بفهمم چرا. من پاسخی می خواستم که می دانستم قرار نیست آن را دریافت کنم.

یک کارآگاه فیلادلفیا برای مصاحبه با من وارد شد و از من پرسید که آیا می خواهم فیلم لاشه را ببینم. من چیزی راجع به اینكه او را به ESPN تبدیل كردم ، ناخواسته بودم. من هر چه از تصادف به یاد آوردم به کارآگاه گفتم. شوهرم در اتاق به من پیوست. کارآگاه شوخی کرد ، سعی کردم بخندم. یک کارمند بیمارستان آمد تا مرا ترخیص کند. شوخی های او حتی کمتر خنده دار بود. ما اطلاعات بیمه خود را به او دادیم. برای اولین بار فهمیدم که خاک آلوده شدم و سعی کردم آن را از روی دست و صورتم بشویم و به خانه به سمت جرسی سیتی حرکت کردیم. سردبیر ارشد سیاست: جیلیان یورگنسن. (عکس: دانیل کول / برای نیویورک ناظر)

از آن زمان من روزها را مرور کردم و بیشتر روزهای چهارشنبه را با خبرنگاران مثل خودم تلفنی گذراندم ، مصاحبه کردم یا با کمال ادب از آنها صرف نظر کردم. پاسخ رسانه ها به من چیزهای زیادی را در مورد اینکه در آن طرف داستان قرار دارد چگونه به من آموخته است. بعد از ظهر سرحال و خسته ، خوابم برد و یک تماس خوب از طرف شهردار د بلازیو را از دست دادم. پنجشنبه و جمعه با حس عجیب و غریب سرقت رعد و برق مادربزرگم ، مراسم تشییع جنازه او را به ارمغان آورد. داستان حادثه را بارها و بارها تعریف کردم. من به صحبت های مردم درباره مهندس که دو برابر سرعت مجاز انجام می دهد گوش می دهم. احساس گناه کرده ام که بیشتر از این در واگن قطار کار نکرده ام ، از اینکه مردم چنین سر و صدایی بر سر من ایجاد کرده اند احساس خنده دار کرده ام ، با صدای بلند یا فکر سوار شدن به قطار برای کار خود ترسیده ام. من از نوشتن این مقاله می ترسیدم ، نگران بودم کسی انتقاد کند از نحوه واکنش من در هنگام سقوط و بعد از آن. من معمولاً داستان دیگران را تعریف می کنم و تعریف این داستان برای من ناراحت کننده است.

هر زمان که می توانستم ، در مورد سقوط می خوانم. بارها و بارها به عکس ها نگاه می کردم ، سعی می کردم آنچه را که به یاد می آورم درک کنم و سعی می کنم دقیقاً مکان خودم را مشخص کنم ، گویا به من کمک می کند درک کنم. منتظر ماندم ، منتظر هستم تا چند خبرنگار حمل و نقل آس یا یک مقام دولتی به من بگوید که چرا. چرا مهندس سرعت می گیرد؟ چرا سیستم های ایمنی در کار نبودند؟ چه کسی سنگی به قطار می اندازد ، و آیا حتی مهم است؟ چگونه ممکن است این اتفاق بیفتد؟ و سپس این سوال با آن یکی در هم آمیخته بود: چگونه ممکن است این اتفاق برای من بیفتد؟ چرا من در این قطار بودم و چرا اینقدر خوش شانس بودم که از آن دور شدم؟ چرا زنده ام

دیروز ، قطارها دوباره در آن مسیرها شروع به کار کردند. تقریباً یک هفته است و چرخه اخبار پیش رفته است. NTSB و FBI وظایف خود را انجام خواهند داد و شاید روزی من و همه افراد سوار قطار پاسخی در مورد چگونگی این اتفاق داشته باشند ، یک گزارش طولانی برای خواندن که شاید بتواند چیزی در مورد ایمنی به ما بیاموزد.

اما برای بسیاری از س questionsالات دیگر ، س theالاتی که باعث می شود اشک ریخته شود یا از ناامیدی شانه خالی کنیم ، ممکن است هرگز پاسخی را که بدنبال آن هستم نگیرم.