من چندین بار جهان را گشته ام. همه می گویند من فرار می کنم. خوب چی؟

پدر من همیشه می پرسد که با سفرهایم از چه چیزی فرار می کنم. چند هفته پیش ، یک مفسر به من گفت که فرار نکن و زندگی را ادامه بده. و یک بار به یک وبلاگ سفر به نام مامان برخوردم که می گوید من فرار می کنم.

من مطمئن نیستم که چرا ، اما این تصور وجود دارد که هر کسی که طولانی مدت سفر می کند و علاقه به حل و فصل یا گرفتن یک شغل معمولی ندارد ، باید از چیزی فرار کند. به عبارت دیگر ، آنها فقط سعی در فرار از زندگی دارند .

نظر عمومی این است که مسافرت کاری است که همه باید انجام دهند - این فاصله سالها پس از دانشگاه و تعطیلات کوتاه مدت قابل قبول است. اما برای آن دسته از ما که سبک زندگی عشایری را دنبال می کنیم یا جایی که قبل از رسیدن به آن منزل نهایی خانگی کمی طولانی تر در انتظار هستیم ، ما را به فرار متهم می کنند.

بله ، سفر کنید - اما نه خیلی طولانی.

ما عشایر باید زندگی افتضاح ، بدبختی داشته باشیم ، یا عجیب و غریب هستیم ، یا اتفاقات تلخ و سختی برای ما رخ داده است که می خواهیم از آن فرار کنیم. مردم تصور می کنند که ما به راحتی از مشکلات خود فرار می کنیم ، از دنیای واقعی فرار می کنیم.

و به همه کسانی که این حرف را می زنند ، من به شما می گویم: حق با شماست. کاملاً درست است. من صبح گریختن. دارم فرار می کنم شما ایده دنیای واقعی من اجتناب می کنم شما زندگی و درعوض ، من به سمت همه چیز می دویدم - به سمت جهان ، مکان های عجیب و غریب ، افراد جدید ، فرهنگ های مختلف و ایده خودم درباره آزادی.

اگرچه ممکن است موارد استثنایی وجود داشته باشد (همانطور که در مورد همه موارد وجود دارد) ، بیشتر افرادی که ولگرد ، عشایر و سرگردان می شوند این کار را انجام می دهند زیرا می خواهند دنیا را تجربه کنند ، نه اینکه از مشکلات فرار کنند. ما در حال فرار از زندگی اداری ، رفت و آمد و کارهای آخر هفته هستیم و در حال فرار به سمت همه چیزهایی هستیم که جهان ارائه می دهد. ما (من) می خواهیم هر فرهنگی را تجربه کنیم ، هر کوهی را ببینیم ، غذاهای عجیب و غریب بخوریم ، در جشنواره های دیوانه شرکت کنیم ، با افراد جدیدی آشنا شویم و از تعطیلات مختلف در سراسر جهان لذت ببریم.

زندگی کوتاه است و ما فقط یک بار می توانیم زندگی کنیم. من می خواهم به عقب برگردم و بگویم که من کارهای دیوانه وار انجام داده ام ، نه اینکه بگویم من زندگی خود را صرف خواندن اینگونه وبلاگ ها کردم در حالی که آرزو می کنم کاش همان کار را می کردم.

به عنوان یک آمریکایی ، دیدگاه من ممکن است با بقیه نظرات شما متفاوت باشد. در کشور من ، شما به مدرسه می روید ، شغل پیدا می کنید ، ازدواج می کنید ، خانه می خریدید و 2.5 فرزند دارید. جامعه شما را به صندوق می اندازد و حرکات شما را به انتظارات آنها محدود می کند. مثل ماتریس است. و هر انحرافی غیرعادی و عجیب تلقی می شود. ممکن است مردم بخواهند سفر کنند ، به شما بگویند که به کاری که انجام می دهید غبطه می خورند ، بگویید کاش می توانستند همان کار را انجام دهند. اما واقعاً ، آنها این کار را نمی کنند. آنها به سادگی شیفته یک سبک زندگی خارج از حد معمول هستند. خانواده یا داشتن خانه مشکلی ندارد - بیشتر دوستان من با این کار زندگی شادی را سپری می کنند. با این حال ، نگرش عمومی در ایالات است اگر می خواهید طبیعی باشید این کار را انجام دهید. و خوب ، من نمی خواهم طبیعی باشم.

من احساس می کنم دلیل اینکه مردم به ما می گویند ما در حال فرار هستیم این است که آنها نمی توانند این واقعیت را درک کنند که ما قالب شکسته ایم و خارج از حد معمول زندگی می کنیم. به خواستن برای شکستن همه قراردادهای جامعه ، فقط باید مشکلی برای ما پیش بیاید.

زندگی همان چیزی است که شما آن را رقم می زنید. زندگی خلق شماست. همه ما توسط بارهایی که بر دوش خود قرار می دهیم ، زنجیر می شویم ، خواه این قبض ها ، دستور کارها یا مانند من ، مهلت های وبلاگ نویسی خود تحمیل شده است. اگر واقعاً چیزی می خواهید ، باید به دنبال آن بروید.