آنچه اتفاق افتاد: همگرایی عجیب هیلاری کلینتون و ویتنام

به طور هم زمان ، هفته گذشته آخرین کتاب هیلاری کلینتون چی شد و ویژه برنامه PBS Ken Burns و Lynn Novick جنگ ویتنام آزاد شدند. هر دو برای خواندن و مشاهده جالب ساخته شده اند. از قضا و متأسفانه ، نه کلینتون عامل مهم ضرر در انتخابات ریاست جمهوری 2016 را درک کرد و نه برنز و نوویک شکست آمریکایی در ویتنام چهار دهه قبل.

کلینتون در کتاب خود با سختی زیادی سعی در توضیح علت کتک زدن وی داشت دونالد ترامپ ، کسی که او را برای دفتر نامناسب می دانست. در مصاحبه ای قبل از پخش این سریال ، برنز اعتماد كرد كه هنوز نمی فهمد چگونه جنگ ویتنام به كابوسی تبدیل شد كه 58000 نفر در ایالات متحده و جان بیشمار ویتنامی ها ، كامبوج و لائوتی را در بر گرفت. با این حال ، کاملاً واضح است که چرا هیلاری و ایالات متحده شکست خوردند - البته در شرایط جهان و با فاصله چند دهه. کلینتون و رهبران منتخب آمریکا از هری ترومن تا لیندون جانسون در درک اصول اولیه سیاست و استراتژی ناکام ماندند.

در کاندیداتوری برای ریاست جمهوری ، یک و فقط یک عدد شمارش می شود: 270. این تعداد آرای کالج انتخاباتی مورد نیاز برای تأمین ریاست جمهوری است. هر مبارزاتی که نتواند از آن هدف قدردانی و تمرکز کند ، قطعاً از دست می رود. در عوض ، هیلاری می خواست رای مردم را به حداکثر برساند ، و این کار را با حدود سه میلیون رای انجام داد.

دونالد ترامپ ، یا مشاورانش ، این اساسی ترین واقعیت سیاست های انتخاباتی را درک کردند. ترامپ به وضوح برنده کالج انتخاباتی شد ، حتی اگر فقط با 77000 رأی تجمعی بود که روز را در میشیگان ، پنسیلوانیا و ویسکانسین برای او رقم زد. کلینتون این ایالت ها را مسلم می دانست و تقریباً هیچ زمانی را در هیچ یک از آنها به کارزار انتخاباتی نمی پرداخت. در حالی که کلینتون شکایت داشت که ترکیبی از تحقیقات جیمز کومی ، رئیس سابق FBI در مورد نامه های الکترونیکی طبقه بندی شده وی ، زن ستیزی ، باطل کردن رای دهندگان سیاه پوست و عدم آمادگی برای کاندیداتوری علیه یک مجری تلویزیون مبتذل باعث از دست دادن وی شده است ، اما آنچه اتفاق افتاده استراتژی ناقص مرگباری بود. کلینتون فراموش کرد که مسیر کاخ سفید از طریق کالج انتخاباتی عبور می کند - نه صندوق های رای.

جنگ ویتنام را بهتر می فهمید چه اشتباهی رخ می دهد وقتی استراتژی و سیاست توسط ایدئولوژی و امتناع بعدی از به چالش کشیدن فرضیات اساسی هدایت می شود. اینها نزدیک ضامن های خاص شکست هستند. همانطور که جنگ سرد سخت شد و همانطور که وینستون چرچیل در سخنرانی معروف خود در سال 1946 در فولتون ، میسوری اعلام کرد که از استتین در بالتیک تا تریست در آدریاتیک ، پرده ای آهنین در سراسر قاره فرود آمده است ، اتحاد جماهیر شوروی با کمونیسم بی خدا ، یکپارچه همانطور که یک دهه قبل از آن هیتلر و نازیسم بودند ، به دشمن ناآرام دموکراسی های غربی تبدیل شدند.

با فتح مائو بر چین و تشکیل جمهوری خلق در سال 1949 ، این پرده آهنی به سمت شرق گسترش یافت. از دید واشنگتن ، اتحاد واحدی بین پیپینگ و مسکو ایجاد شد. جنگ کره در سال آینده و ورود چین که می تواند به بن بست برسد ، این ترس را تقویت کرده و موجب پارانویای کمونیسم یکپارچه می شود. با انتخاب دویت آیزنهاور در سال 1953 ، ایالات متحده گسترش اتحاد خود را در سطح جهان برای مهار محور چینی شوروی و کمونیست آغاز کرد.

پس از پیروزی هوشی مین بر فرانسوی ها در سال 1954 ، ویتنام را به نصف تقسیم کرد و جمهوری دموکراتیک ویتنام را در شمال تاسیس کرد ، مجموعه ای از سوپ الفبا از اتحاد های ضد کمونیست فراتر از ناتو ، یعنی SEATO ، METO و CENTO تشکیل شد. برای ارائه منطقی برای این اتحاد ، نظریه دومینو رایج شد. برای مثال اگر یک کشور در جنوب شرقی آسیا سقوط کند ، بقیه کشورها دنبال می شوند.

تعداد کمی از آمریکایی ها آماده بودند که ماهیت یکپارچه محور Peiping-Moscow یا ارتباط تئوری دومینو را به چالش بکشند. از قضا ، والت روستو ، که معاون مشاور امنیت ملی رئیس جمهور جان اف کندی بود و توسط لیندون جانسون به مقام برتر صعود کرد ، شکستگی آینده بین این دو متحد ادعا شده را در سال 1960 پیش بینی کرد چشم انداز چین کمونیست . متأسفانه ، این وجدان نادیده گرفته شد.

کندی آماده بود هر هزینه ای را بپردازد و برای حفظ آزادی هر دوشی را تحمل کند. جانسون از دومین حادثه خلیج تونکین در آگوست 1964 (حتی اگر هیچ حمله ویتنام شمالی علیه ناوشکن های ایالات متحده در آبهای بین المللی نداشته باشد) برای تشدید جنگ استفاده کرد ، به این باور نادرست که قدرت نظامی آمریکا هانوی را مجبور به متوقف کردن و متجاوز کردن از تجاوزات خود به سمت جنوب می کند. . هنوز تعداد کمی جرات کردند این فرضیات را به چالش بکشند. و یک دهه بعد ، ایالات متحده به طرز ناپسندی از ویتنام جنوبی رانده شد.

نتیجه گیری امروز روشن است. ایالات متحده از پنج دشمن اصلی - روسیه ، چین ، ایران ، کره شمالی و داعش - به عنوان مبنای برنامه ریزی نظامی استراتژیک خود استفاده می کند. چرا؟ هر یک از آنها از نظر چالش متفاوت از تهدید است و ابزار نظامی ممکن است در بهترین حالت لازم باشد اما کافی نیست. این س ofال که چرا باید مورد توجه قرار گیرد زیرا اگر اصول اولیه نادیده گرفته شوند و فرضیات به چالش کشیده نشوند ، آنچه برای هیلاری و ویتنام رخ داده است ، وقایع منزوی باقی نخواهد ماند.

دکتر هارلان اولمن در گروه مشاوران ارشد فرمانده عالی متحدین اروپا (2004-2016) خدمت کرده است و در حال حاضر مشاور ارشد شورای آتلانتیک واشنگتن دی سی ، رئیس دو شرکت خصوصی و نویسنده اصلی دکترین شوک و هیبت است. وی که سابقاً یک نیروی دریایی بود ، فرماندهی یک ناوشکن در خلیج فارس را بر عهده داشت و بیش از 150 مأموریت و عملیات را در ویتنام به عنوان ناخدای قایق سوئیفت رهبری کرد. کتاب بعدی او آناتومی شکست: چرا آمریکا در هر جنگی که شروع می شود ، نباخته است در پاییز منتشر خواهد شد. با نویسنده می توان از طریق Twitterharlankullman تماس گرفت.