نویسنده به عنوان یک جوان ماجراجو. (این تصویر مشکلات وضعیت فعلی او را نیز توضیح می دهد.) در طول زندگی من ، اغلب به پدرم نگاه کرده ام و فکر کرده ام که آیا با هم فامیل هستیم. ما با همان رنگ مو مشترک هستیم و
ساختار استخوان ، اما منافع ما به ندرت همپوشانی دارند. او از اردو زدن ، قایق رانی و داشتن سبیل لذت می برد ، در حالی که من Netflix را ترجیح می دهم ، غذا را تحویل دهم و ماشین سواری با کابین را منطقی تر کنم ، حتی اگر برنامه می گوید از مترو استفاده کنید.پدرم هر ساله برای تولد من کتابی در مورد کاوش در بیابان به من هدیه می دهد ، سپس بلافاصله وام می گیرد و بقیه روز را با خواندن می گذراند. او همچنین از زمانی که ما به اندازه کافی بزرگ شده ایم و برادر من و من را با خود در ماجراجویی های مختلف به درون عناصر می کشاند ، خوب ، از قرار گرفتن در معرض جان خود را از دست می دهیم. اگرچه ممکن است در این ماجراها اشتیاق یا مهارت زنده ماندن نداشته باشیم ، اما درک کردیم که حضور ما او را خوشحال می کند. همچنین ، او کسی است که قبض های تلفن همراه ما را پرداخت می کند ، بنابراین تقریباً مجبور شدیم آنچه را که او گفت انجام دهیم.
به دلیل همین نیاز فلج کننده خدمات تلفن همراه بود که در 24 دسامبر 2007 ، من شهر نیویورک را ترک کردم (تعداد پروازهای تسه تسه: صفر) و در پایین کوه کلیمانجارو ایستادم (تعداد پروازهای تسه تسه: تعداد زیادی). کوه کلیمانجارو کوهی بیش از حد بلند است - یکی از بلندترین کوههای زمین. در کل بالا بردن و پایین آمدن آن شش روز طول می کشد و شما حداقل به دو راهنما نیاز دارید تا در طول مسیر به شما کمک کنند. طبق قانون این راهنماها برای ناامیدی پدر من الزامی هستند. اگر او راه خود را می دید ، ما به تنهایی و بدون نقشه از کوه بالا می رفتیم و سپس راهی برای پایین آمدن روی آن پیدا کردیم.
راهنمای اصلی ما یک مرد کوتاه قد به نام سامسون بود و راهنمای ثانویه ما یک مرد نه چندان کوتاه بود به نام چیزی که من کاملا فراموشش کردم. آنها به جای سلام ، یک کاسه سوپ به ما ارائه دادند و به ما هشدار دادند که اگر مایعات کافی ننوشیم ، کوه ما را خرد خواهد کرد. خداحافظی نهایی را برای برق انجام دادیم و خاموش بودیم.
***
کوه کلیمانجارو همیشه اورست پدر من بوده است. آرزوی او این بود که سه مرد کوچر روزی آن را فتح کنند. هر بار که او این سفر را پیشنهاد می کرد ، که اغلب انجام می شد ، این واقعیت جالب را اضافه می کرد که در زمان سالی که می خواهیم ، هیچ کس از اورست بالا نمی رود. بنابراین اگر ما برای لحظه ای کوتاه آن را به سمت بالا رساندیم ، بلندترین مردان روی زمین خواهیم بود. من و برادرم به این طعمه کاملاً بی ادب پاسخ خواهیم داد ، اگر ما شخصیت هایی در یک کمیته چند دوربین هستیم ، مطمئناً می توانستیم عبارت اصلی ما باشد: Daaaaaaaad ، شما آزار دهنده هستید.
ما به همان روشی که به فکر بیرون آمدن از هواپیما توسط نیکول کیدمن بودیم ، به صعود به کلیمانجارو فکر کردیم. بله ، من تصور می کنم که میتوانست اتفاق می افتد ، اما احتمالاً برای ما یا کسی که می شناسیم اینگونه نیست.
روز اول به اندازه کافی دلپذیر بود. کوهنوردی خیلی دشوار نبود ، هوا خوب بود و اوایل فهمیدم که می توانم به بسیاری از س peopleالاتی که مردم از من می پرسند با نقل متن از آهنگ Toto Africa پاسخ دهم. من غالباً فرصت انجام این کار را ندارم ، بنابراین ممکن است من بیش از حد از مزایا استفاده کرده باشم. تا ساعت 2 بعد از ظهر ، چهار نفر دیگر در گروه ما ارتباط چشمی را با من قطع کردند ، به این امید که از تکرار آنچه من قصد داشتم بارانهای آن را برکت دهم جلوگیری کند.
قبل از صبحانه در روز دو ، ما با شخصی دیگر روبرو شدیم که از کوه بالا می رود ، یک زن هلندی میانسال با ابروهایی با حالت خشم آلود. از او پرسیدم که چگونه در تلاش برای جستجوی صخره های موردور است. ابروهایش روبرو مانده بود. راهنمایان ما یک صبحانه سوپ سرو کردند و گفتند ، امروز ، ما در میان ابرها قدم خواهیم زد. اگرچه هر كلمه این جمله را می شنیدم ، اما ترجیح می دادم كه از هیچ وسیله بارانی استفاده نكنم ، زیرا ظاهراً با این اعتقاد كه ابرها از آب نبات پنبه ای ساخته شده اند و آرزوها عمل می كنم. در مقیاس رطوبت ، روز دو در جایی بین مسیح قرار گرفت ، من خیس می شوم! و جدی ، من نگرانم که ما ممکن است ناخواسته خدای قدیمی باران را خشمگین کنیم. یک ساعت بعد ، درست بعد از اینکه هیپوترمی صحبت کوچک مقدماتی خود را با سیستم گردش خون به پایان رساند ، مجبور شدم با استفاده از چاقو لباس خیس را از بدن لرزانم برش دهم و مواد حرارتی ضد آب اضافی پدرم را جایگزین آنها کنم. درست در حالی که داشتم حس لامسه خود را بازیابی می کردم ، درست در وسط گفتن با صدای بلند ، آه ، اکنون بهتر است ، زمانی بود که اسهال شروع شد. هر 20 دقیقه یا بیشتر ، من خودم را تا جایی که ممکن است غیرعادی می دانم ، می خواهم صخره ای را در نزدیکی آن پیدا کنم ، پشت آن چمباتمه می زنم و در زیر باران ، چیزی را که دقیق تر به عنوان جن گیری از حرکات روده توصیف شده است ، تحمل می کنم. اون روز دو بود آن روز کریسمس بود.
در ضمن پدرم عاشق هر ثانیه سفر بود. در فواصل تصادفی ، او به من و برادرم نزدیک می شد و فشار کلاسیک گردن پدرش را به ما می داد.
بچه ها شما چی فکر می کنید؟ عالی است ، درسته ؟!
من در برابر این اصرار مقاومت کردم که بگویم ، بابا ، من الان دو دهه است که شما را می شناسم و این فشار گردن هرگز احساس خوبی نداشته است ، در عوض با گفتن خیلی با تدبیرتر ، دااااااااد ، شما آزار دهنده هستید.
*** 
به طور جدی ، کلیمانجارو کوه بسیار بلندی است.
از لحظه ای که سفر به کلیمانجارو به واقعیت تبدیل شد ، پدرم در مورد تأثیرات ارتفاع زیاد بر روی بدن به من هشدار می داد. وقتی از کوه بالاتر می روید ، اکسیژن رسانی به مغز برای بدن دشوارتر می شود. این می تواند منجر به علائم مختلفی شود ، از جمله سبکی سر ، بی خوابی ، تنگی نفس و افزایش چشمگیر احساسات شما. من کاملاً با این موضوع آشنایی داشتم ، و چندین سال را در پیاده روی طبقه ششم در ویلیامزبورگ گذرانده ام. با این حال ، در روز سه ، وقتی با اطمینان کامل از اینکه پدرم با یک زن وحشتناک هلندی رابطه داشت ، کاملاً فراموش کردم.
فکر کردم در حالی که با عصبانیت سوپ می نوشیدم ، تو نیمی از زنی نیستی که مادر من است. نمی توانستم باور کنم که چطور او بطری آب خود را در فاصله 15 فوت دورتر پر می کند ، در حالی که ازدواج پدر و مادرم از هم پاشید. قول دادم به هر طریقی که شده این ماجرا را تمام کنم. بقیه روز را در مکالمه بین زن هلندی و پدرم گذراندم ، سپس موضوع را با صدای بلند و ناگهانی به مادرم تغییر دادم. وای ، نکته عالی مادرم نیز نکات خوبی را بیان می کند. او یک خانم خوب است ، و همه ما با هم در یک خانه زندگی می کنیم. درست، بابا ؟ این نوع سرکش های بدون دردسر معمولاً با ظاهری گیج کننده روبرو می شوند و به دنبال آن پیشنهاد می شود مایعات بیشتری بنوشم.
***
روز چهارم روز قله بود. نحوه کار آن این است: ابتدا بیدار می شوید و سوپ صبحانه خود را کم می کنید. در مرحله بعدی ، شما از چادر پدر خود بازرسی کاملی می کنید تا مطمئن شوید که رابطه جنسی هلندی کثیف شب قبل در آنجا رخ نداده است. پس از آن ، یک پیاده روی کوتاه مدت سه ساعته به پایه قله دارید. یک کاسه سوپ دیگر در آنجا منتظر شماست که هر چقدر با اعتراض اعتراض کنید که می گوید سوپ مانند زیر بغل های زمینی مزه می کند ، باید آن را بخورید. نیمه شب ، در تاریکی سیاه و سفید ، صعود به قله آغاز می شود. لازم است شبانه بروید ، زیرا در این زمان است که سنگ ریزه یخ می زند ، و صعود را آسان تر می کند. قله سخت ترین قسمت کوه است و در نهایت درصد خوبی از مردم باید به عقب برگردند. درمورد خطرات آن در طول صعود آنقدر به ما هشدار داده شده بود که وقتی شروع کردیم و فهمیدیم که در راه صعود مجبور نیستیم با فرشته ها کشتی بگیریم ، من و برادرم این کار را خیلی سخت نمی دیدیم.
پدرم داستان متفاوتی بود.
تقریباً در نیمه راه شیب ، سرعت خود را کم کرد. کاهش سرعت خیلی زود متوقف شد و وقتی از او س askedال شد که آیا او OK هستی ، او با 20 ثانیه سکوت و پس از آن من با زحمت پاسخ می دهم. (نکته ای برای همه والدین خارج از خانه: اگر شما هرگز می خواهید فرزندان خود را به وحشت بیندازید ، به هر س inالی با این روش پاسخ دهید.) سرانجام ، او بسیار عقب افتاد از ما ، و راهنمای ثانویه - که اسمش سامسون نبود - با او تماس گرفت.
وقتی 3 میلیارد فوت از سطح دریا بالاتر هستید ، بسیار آرام است و علی رغم فاصله فزاینده ای که بین ما وجود دارد ، من هنوز می توانستم نفس کشیدن پدرم را کاملاً بشنوم. بلند ، زحمتکش و خشخاش بود و به سرعت فکرهای من را غرق می کرد به جز یکی: پدرم قرار است بمیرد . اکنون ، از 3 سالگی بارها نسخه های مختلفی از این ترس را داشته ام: وقتی پدر و مادرم از یک مهمانی شام دیر به خانه می آمدند ، هنگامی که با تلفن های همراه آنها تماس گرفتم و آنرا مستقیماً به پیام صوتی می رساندم و تقریبا هر وقت نمی توانستم ' آنها را در Walmart پیدا کن اگرچه این متفاوت بود. این بار شواهد واقعی برای اثبات پارانویای من وجود داشت. ناگهان س questionsالاتی مطرح شد که نیاز به پاسخ داشت.
برادر کوچک من چگونه می خواهد واکنش نشان دهد؟
چگونه به مادرم می گویم؟
چگونه بدن او را از کوه پایین بیاوریم؟
اگر او بمیرد و من گریه نکنم چه؟
می خواهم در مراسم خاکسپاری وی چه بگویم؟ 
نویسنده و پدرش بسیار از لوله کشی داخل منزل دور هستند.
تصمیم گرفتم که هیچ وقت را از دست ندهم ، شروع به تشریح مداحی وی کردم. من فهمیدم که با یک شوخی باز می کنم - هیچ چیز بی مزه ، فقط چیزی سبک و سریع برای از بین بردن تنش. من می توانم از آن به یک حکایت جذاب تبدیل شوم ، کسی که او را به عنوان یک روح قهرمان و در عین حال دلواپس نقاشی می کند. بعد از داستان ، من راهی برای ذکر دستاوردهای مختلف خودم پیدا کردم ، تا دختری زیبا را با موهای موج دار قهوه ای تحت تأثیر قرار دهم که تصور می کنم نزدیک تریبون نشسته باشد. (من فکر نمی کردم که او کی باشد - فکر می کنم دختر متعهد. امیدوارم که هیچ نوع خون از راه دور نباشد.) شاید در نیمه راه ، سخنرانی آماده شده ام را پاره می کردم ، از صحنه بیرون می آمدم و در حالی که دست به دست می شدم ، زمان را بیرون می آوردم از طریق جمعیت هزاران نفره ، دستانشان دراز کشیده شده است تا تلاش کنند لبه لباسهای من را لمس کنند. من روپوش می پوشیدم
درست زمانی که من به کارآمدترین روش برای اشتعال گلدان تشییع جنازه شناور او رسیدم ، به قله کوه رسیدیم. خوب ، بیشتر ما هیچ نشانی از پدرم نبود. ما در تاریکی منتظر او بودیم. 15 دقیقه ناگهانی گذشت. سامسون پیشنهاد کرد که ما برویم. ماندن در این ارتفاع برای مدت طولانی امن نبود.
***
از زمانی که پدرم ما را برای اولین بار به بیابان می کشاند ، هر ماجراجویی همیشه به همان روال پایان می یافت: با عکسی از ما سه نفر ، دست در دست ، لبخند و پیروزمندانه بر روی برخی از مسیرهای پیاده روی یا اردوگاه. من و برادرم هر چقدر با اکراه در این گشت و گذارهای بیرون شرکت کرده بودیم ، ما همیشه خوشحال بودیم که برای این عکس ژست می گرفتیم. چون در غیر این صورت ، چه فایده ای داشت؟ پدر من چگونه قرار بود خانواده های دیگر را بدون اثبات ادعای خلاف حسادت کند؟ ناگهان در خطر بازگشت به خانه بودیم و چیزی جز خاطراتمان نبود.
من گفتم که من می برم او را بیاورم و سریع شروع کردم به پایین کوه قبل از اینکه سامسون اعتراض کند. من پدرم را پیدا کردم که 10 دقیقه بعد بزرگتر از آنچه دیده ام بزرگتر است. دندانهایش محکم بسته شده بود و به نظر می رسید که هر مرحله نیاز به تلاش هرکول دارد. دیدم که مرا می بیند. دیدم که او همه درد را می بلعد و لبخند می زند. شوخی کردم ، شما وقت شیرین خود را می گیرید. او یک خنده ضعیف ارائه داد و شروع به صحبت کرد اما به نظر می رسید تصمیم می گیرد انرژی اش بهتر باشد برای حفظ حرکت پاهای خود. سکوت کنار هم قدم برداشتیم. سرانجام ، پرچمی را دیدیم که در بالاترین نقطه کوه کاشته شده و برادرم درست در زیر آن نشسته است. پدرم لحظه ای ایستاد تا استراحت کند. دستش را دراز کرد و گردنم را ضعیف فشار داد. من می خواهم شما بچه ها بدانید که من خیلی - صدای او شروع به ترکیدن می کند - به شما افتخار می کنم. بو کشید و بی سر و صدا شروع به گریه کرد. گلویم شروع به درد کرد. بد من می دانستم که اگر بخواهم حرفی بزنم ، به نظر می رسد مثل جان بوهنر که درباره چهارم ژوئیه صحبت می کند. بنابراین سکوت کردم.
خورشید شروع به طلوع کرد - نور مناسب برای یک عکس. تصویری از سه مرد بلند قد روی زمین که هر کدام از همه تلاش خود را می کنند تا گریه نکنند.
***
این لحظه کداک بلافاصله با فریاد سامسون و نه سامسون همراه شد که ما کاملاً باید به ارتفاع کمتری برسیم. ما به سرعت مسیر خود را پایین کردیم ، اما درست زمانی که وارد اردوگاه قله می شدیم ، پدرم فرو ریخت و از درد شروع به قفسه سینه اش کرد. راهنماها حدود پنج دقیقه طول کشید تا اساساً کاری جز پیشنهاد سوپ به او انجام ندهند. غرق در دریایی از وحشت ، من با عصبانیت شروع به جستجوی نزدیکترین محافظ ممکن کردم. آن وقت است که او را دیدم 
نویسنده و برادرش در هیئت مدیره قایقرانی کاملاً هیجان انگیز هستند.
بالا رفتن از کوه همزمان با ما یک مرد انگلیسی بلند قد ، شانه های پهن و موهای نقره ای بود. او نه از یک بلکه از دو چوب استفاده کرد و شبیه کلمه امپریالیسم بود. به طور دوره ای ، او از صخره کوه بیرون نگاه می کرد ، نفس عمیق می کشید و آه را فریاد می زد ، زندگی ! اینطور نیست خارق العاده ؟ از آنچه شنیده بودم ، این ششمین بار بود که از کلیمانجارو بالا می رود. با ترس و لرز به او نزدیک شدم.
سلام. گوش کن ، منو نمیشناسی من فقط ... پدرم درد دارد. قفسه سینه او درد می کند یا چیزی دیگر ، و مردم نمی دانند که چیست ، و من سعی می کنم بفهمم که چقدر باید ترسیده باشم ، و نمی دانم آیا شما واقعاً از هر چیزی می دانید ، اما آیا می توانید کمک کنید؟ ؟ ابروهایش را جمع کرد و چشمانش خم شد. سرش را به چیزی دور از ذهن تکان داد و سپس گفت ، مرا نزد او بیاور. برنده تمام پولها
بعد از چند دقیقه تنها ماندن با پدرم ، این کشتی قیچی قدم زدن مردی به من نزدیک شد. من معتقدم که او موردی از غضروف نامیده شده است برخی از کلمات فانتزی ریوی برخی-دیگر-کلمه-فانتزی- گفت ایلیسم او باید در اسرع وقت به ارتفاع کمتری برسد. در عرض پنج دقیقه ، پدرم و نه-سامسون راه افتادند پایین کوه. به من و برادرم گفتند بعد از خوردن یک کاسه سوپ می توانیم دنبالش برویم. بیست دقیقه وحشتناک بعد ، با اضطراب در راه بودیم.
***
یک ساعت گذشت و دیگر هیچ نشانی از پدرم نبود. من نگران بودم. در این مرحله ، ما باید با او مقابله می کردیم. صحنه ای در ذهنم چشمک زد. او ناگهان فرو ریخته بود و راهنما او را روی شانه های خود انداخته بود و شروع به دویدن در مسیر کرده بود. او به سرعت نقل مکان کرده بود ، اما پدرم سنگین بود و ما هنوز دو روز با هرگونه کمک پزشکی قانونی فاصله داشتیم. ناگهان ، من به سرعت دویدم. این احتمالاً برای برادرم و سامسون شوکه کننده بود. من در 30 دقیقه گذشته کلمه ای نگفته بودم ، چه رسد به هر نوع نشانه ای که می خواستم با حداکثر سرعت در حال اجرا باشم. گیج دنبالم راه افتادند. من هرچه سریعتر دویدم ، امیدوارم که به موقع به پدرم برسم تا خداحافظی کنم. برای فشردن دستش. برای تشکر از او از او تشکر می کنم که مرا تشویق کرده است تا علایقم را دنبال کنم حتی اگر آنها با علاقه های او تفاوت زیادی داشته باشند. از او بخاطر عبور از حس ماجراجویی و شهامت تسخیر کوههای خودم ، حتی اگر فقط از نوع استعاره باشد ، سپاسگزارم. از او برای آموزش صعود به من تشکر می کنید.
هنگامی که به بالای تپه ای رسیدم و آنجا بود ، سعی داشتم بهترین روش برای جمع کردن همه این تشکرها را در یک جمله مختصر دریابم. خیلی زنده ، روی سنگی نشسته و یک کاسه سوپ می خورد. سلام حالم خیلی بهتر شده ، خوشحال گفت. سرمو تکون دادم ، سخت قورت دادم و گفتم ، دااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااایی که مزاحم
